Όταν ήμασταν μικρές
βάζαμε τις κούκλες ξαπλωτές
μες στο ξύλινο σεντούκι
δώρο της γιαγιάς
για το γάμο της μαμάς
που κατέληξε σφαγείο.

Κοιμητήριο το λέγαμε
τη συνθήκη κοροϊδεύαμε
της ενήλικης συνενοχής
το πρωί σηκώναμε τις λαζαρίνες
και σκαρώναμε κομπίνες
στης χαράς το θεωρείο.

Κι όταν μεγαλώσαμε
είπαμε πως ζευγαρώσαμε
σε τριάρι ευρύχωρο τέντες parking
και μπαλκόνι
θέα ανεμπόδιστη
στης ζωής μαυσωλείο.

Μα,
τώρα,
θέλω να ξηλώσω τη θλίψη
απ’ τα μάτια μας∙
να ποντιστούμε στον Αργοσαρωνικό
που γεμίζει το κενό
ανάμεσά μας.
Και να πουλήσω σ’ έμπορο περαστικό
δυο τάφους από ύφασμα ακρυλικό
τους καναπέδες της μοναξιάς μας.