Αφήνουμε τα ονόματά μας και πάμε.

Αξημέρωτα σκουπίζουμε τους νοτισμένους δρόμους με τις φοβισμένες σκιές μας.

Αφήνουμε διπλωμένες τις συνειδήσεις μας στο κάτω συρτάρι.

Αξημέρωτα στοιβάζουμε τα κορμιά μας σε λεωφορεία γεμάτα πολύχρωμα χνώτα. Και πάμε.

Αφήνουμε τ’ ανομολόγητα ανάμεσα σε εσώρουχα που μυρίζουν λευκαντικό και συνθετικά άνθη πασχαλιάς.

Αξημέρωτα αποστρέφουμε το βλέμμα από τις ανήλικες αφρικανές πόρνες που κάνουν το τελευταίο μεροκάματο με ξηλωμένα μάτια και φαγωμένα δαντελένια κορμάκια.


Κρεμάμε τα ονόματά μας στον καλόγερο δίπλα απ’ την εξώπορτα, για να τα βρούμε καθαρά και ατσαλάκωτα. Στο εδώ.

Πάμε. Στο εκεί.

Καρφώνουμε τις λέξεις, χλωμά ξυλιασμένα κορμιά, πάνω σε λευκά χαρτιά με προστακτικά ονόματα «Υπηρεσιακό σημείωμα», «Ενδουπηρεσιακό έγγραφο». Είμαστε ο κύριος Τάδε, Τμηματάρχης Α, Β ή Γ. Οι λέξεις έχουν άλλη γεύση στο στόμα. Εκεί. Έχουν μια πολύ προσωρινή μνήμη που τις βαραίνει, όσο διαρκούν οι τρεις παράγραφοι του «άκρως εμπιστευτικού υπο-υπηρεσιακού εγγράφου». Η στολή εργασίας, αντίθετα, έχει μια μόνιμη μνήμη ήττας.


Αργά επιστρέφουμε.

Ξαπλώνουμε τα ονόματά μας σε βαθουλωτούς καναπέδες

και περιμένουμε να κλέψουν μια αδιόρατη λάμψη από τις λαμπιρίζουσες τηλεοράσεις

που πιάνουν βάρδια.

Κοιμόμαστε τις αλαφιασμένες συνειδήσεις μας

σε κρεβάτια που υπόσχονται αισθαντικά ενύπνια.

Δίπλα στο νυχτερινό ποτήρι

ένα τσαλακωμένο βιβλίο μουρμουρίζει τις ποιητικότερες λέξεις

που καταχωνιάζουμε αξημέρωτα

στο καλάθι με τ’ ακάθαρτα της εβδομάδας.