Από ’δω που κάθομαι θα βλέπω τους ανθρώπους

Το φως ακόμη ανάμεσα στα στερνά βήματα του καιρού

Φως τόσο μακρινό για κάποιον

Σα να μην ήρθε ποτέ στα χέρια σου

Στο σβηστό μου παράθυρο


Μας έδεσε το φως μας έδεσε με τόσο σκοτάδι


Θα σηκώνομαι κάποτε θα ξεθάβομαι

Θα σηκώνομαι από ξύλο και ένδυμα

Χέρια και θρύψαλα σμιγμένος θάνατος

Πτώση μέσα στην πτώση ως την τελευταία πτώση

Την τελευταία βαράθρωση

Μαζί με τα λουλούδια που έκλαψαν πάνω στα λείψανά τους

Κι εκείνο το χέρι κίτρινο

Μες στα μαλλιά χωμένο της σελήνης

Πιο φαγωμένο κι απ’ το τίποτα