Ποδήλατο δεν έμαθα ποτέ, από παιδί
ήτανε μόνιμο αίτημα η απόκτησή του.

Αλλά τα χρόνια τότε σαν ελάφια τρέχανε
η κάθε μέρα δεν έμοιαζε στην προηγούμενη
και κάποτε έπαψε να έχει κάποια σημασία.

Ο αδελφός μου του πατέρα έπαιρνε κρυφά
ανέβαινα κι εγώ ο μικρός στην πίσω σχάρα
σφιχτά κρατώντας τον μεγάλο να μην πέσω
στις ορθοπεταλιές της ανηφόρας πιο πολύ
το τίμημα, γδαρμένα γόνατα κι αγκώνες.

Αλλά τα χρόνια τότε σαν τον άνεμο κυλούσανε
και η μητέρα εξαργύρωνε σοφά το μυστικό μας
με συμμαχίες ανίερες για τον δικό μας πόλεμο.

Ποδήλατο δεν έμαθα ποτέ, από παιδί
εγώ ο μικρός, ο αδελφός μου ο μεγάλος.