Η λύκαινα κατέβασε γάλα και την αρμέγει
Ο μύθος που τον πλάσανε και κατοικεί στους λόφους
Μαζεύει η πόλη λάφυρα για να σηκώσει ορόφους
Και χτίζει όλες της μνήμες της σαν σπίτι δίχως στέγη

Αυτό το κάστρο ποιος μπορεί να’ ρθει και να το πάρει
Και στο παλιό το σπίτι μας ξανά να κατοικήσει
Πενήντα χρόνια χάσαμε σ’ ένα στεγνό μεθύσι
Καθηλωμένοι σε κενό κι ατέλειωτο παζάρι

Έχει στερέψει από καιρό της λύκαινας το γάλα
Οι πολεμίστρες πέσανε κι οι έμποροι διαβαίνουν
Οι στρατιώτες στη σκοπιά ακόμη περιμένουν
Να δούνε πέρα τις φωνές σαν μακρινά σινιάλα

Κι ο βασιλιάς που ντύθηκε χρυσάφι και καστόρι
Χορεύει με τις πόρνες του γδυμένες στην οθόνη
Και στο γεμάτο γήπεδο που τον αποθεώνει
Δούλος κανείς δεν βρέθηκε να πει memento mori.