Σαν διαδήλωση νεκρών, χωρίς πανό και σλόγκαν
Στον κήπο με τ’ αγάλματα, είδα, θαρρώ κι εσένα
Παλιά μου χρονομηχανή, φτερά παλιά, σπασμένα

Κι έγινε ο κόσμος σκαλωσιά για τη δική μας γύμνια
Σαν την παλιά αρματωσιά που μπήκε στις προθήκες
Μα κάθε νύχτα τη φορά ο γέρο- στρατιώτης
Και στον καθρέφτη του μπροστά κοιτά και κουβεντιάζει
Με τον νεκρό πατέρα του: Σε βρήκα και με βρήκες

Εδώ, στα μέσα σύνορα, πέρα στον πέρα χρόνο
Εδώ που αλέθουν τις στιγμές, μες στις ρωγμές του τείχους
Όχι στο αίμα της δουλειάς και στου πικρού αγώνα
Μα στον λυγμό που αντηχεί στα έγκατα του κόσμου
Απ’ του γκρεμού τον χορευτή ως την καρδιά του ψύχους

Σκηνή, πλατεία. Τρεις φορές χτυπάει το κουδούνι
Κέρινοι βγαίνουν αρχηγοί, δεσπότες του ιλίγγου
Ποιος είναι αφέντης, θα ρωτάς, ανάμεσα στους ίσους;
Στην τελευταία Διεθνή και στο χλωμό ρεφρέν της
Που άφησε στα χείλη μας γεύση πικρή, του τσίγκου

Άσημα τα παράσημα, σαν κέρματα στον δρόμο
Βρήκε ο καιρός παράθυρα και μπήκε σαν τη σκόνη
Στην κλειδωμένη Ανατολή, στο Ζάγκρεμπ, στη Λειψία
Και στα διαμερίσματα, στις πολυκατοικίες
Τους πεθαμένους σκέπασε με χτεσινό σεντόνι

Σαν όνειρα που γέννησε άρρωστη μεσημβρία
Και σαν σκιά που κρύβεται στη θερινή σου αιθρία
Αστέριωτη μου μηχανή, βάλε μπροστά και φύγε