Τα μάτια σου τα μελαγχολικά
τη λύπη σου απλώναν σαν μελάνι
Σου έλεγα πως είμαι ένα αλάνι
μα συ μου χαμογέλαγες γλυκά.

Βαδίζαμε στις ράγες του σταθμού
σαν τρένα που αντάμωσαν για λίγο
Σου έλεγα καλύτερα να φύγω
μα σ’ έπνιγαν οι κόμποι ενός λυγμού.

Τα μάτια σου τα μελαγχολικά
εβάψανε τις Κυριακές με γκρίζο
Σου έλεγα για σένα δεν αξίζω
και να που βγήκαν όλα αληθινά.