Σαν θα μιλάτε για τις δικές μας αδυναμίες
Και τα σκοτεινά χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε.
Αλλάζοντας πιο συχνά χώρες από παπούτσια
Βαδίζαμε μέσα στην πάλη των τάξεων απελπισμένοι
Σαν βλέπαμε αδικία μονάχα και αντίσταση καμιά.

Κι όμως ξέρουμε ότι
Και το μίσος για την ταπεινοσύνη
Αλλοιώνει το πρόσωπο
Και η οργή για την αδικία
Φέρνει βραχνάδα στη φωνή. Αχ εμείς,
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το έδαφος για τη φιλία
Εμείς, τη φιλία μας δεν μπορούσαμε να δείξουμε.

Εσείς όμως σαν έρθει η μέρα
Που ο άνθρωπος συμπαραστάτης θα’ ναι τ’ ανθρώπου
Να μας θυμάστε
Μ’ επιείκεια.