Έχω ένα κόκαλο λιγότερο
απ’ τους υπόλοιπους ανθρώπους
οι γιατροί δε με πιστεύουν
ούτε που βρίσκουν το κενό
είναι μια έλλειψη βαθύτερη
κι απ’ το καλύτερο εργαλείο τους

κι όλο κινείται

άλλοτε χάνω ένα σπόνδυλο
και δε μπορώ να σηκωθώ
άλλοτε βλέπετε πώς τρίζω
απ’ των καρπών μου την ευλυγισία
μα πιο συχνά συντρίβεται
το ένα μου γόνατο
αυτό που σκύβω και προσεύχομαι
και όλο ρωτούν οι άγιοι
γιατί βουλιάζω

τότες κι εγώ μαζεύω τ’ άλλα κόκαλα
όσα δε λείπουν
και τα πετώ μπροστά στα πόδια τους
για να μ’ αφήνουν να προσεύχομαι
χωρίς να δίνω εξηγήσεις
για εκείνο το άπιαστο πουλί

άπιαστο πουλί
των σωθικών μου…