Ο δρόμος που περπάταγα
ήταν γεμάτος με σκυλιά
Μυρίζονταν το αίμα
και τρέχανε ξοπίσω μου
και κάθε νύχτα γρύλιζαν
για να πεθάνω από τον τρόμο

έξω απ’ τα τείχη της Αθήνας
ένα σκυλί με τράβηξε
και μ’ έριξε στα χόρτα
κι οι πέτρες με ανοίξανε
σαν τρυφερό καρπό

έτσι ποτέ δε διάβηκα
των καθαρμών την πόλη

εδώ που οστρακίστηκα
οι έκπτωτοι πολλοί
ο Οιδίπους ο Ηρακλής
ο Πέλοψ ο Ατρέας
χρόνια κι αιώνες πλένουμε
από τα χέρια μας το αίμα
και μόλις καθαρίζουμε
εκείνο ξανανθίζει

κάθε πρωί έρχεται η Ηλέκτρα
κι εκλιπαρεί στα γόνατά μας:
μη μετανιώνετε αδέρφια μου
μη μετανιώνετε
οι άνθρωποι κολύμπησαν
σε μαύρο νέκταρ
κι αυτή η αθανασία τους

ο τρόπος τους ο σκοτεινός
να πορευτούν στο αιώνιο.