Τά ἐρείπια κλειστή σιωπή στῆς νύχτας τήν ἐπιδημία
τοῦ κρότου ὁ κρίνος λευκαίνει ἀπό τίς πεταλοῦδες
ὁ πρόσφυγας ρωτᾶ ἄν προσεύχονται
στίς ἐκκλησιές οἱ ἀνθρῶποι
τοῦ δεῖξαν λέει στήν ἀνατολή τόν ἥλιο πού ἀργοῦσε
ἐκεῖνος ὅμως ἔψαχνε ἱερά καί δέντρα φυλλοβόλα
νά στρώσει τό χαλάκι του νά δεῖ τό ἄτι τοῦ προφήτη
λευκό ἀπό τά σύννεφα.
Στό τζάκι ἄχνιζε καφές ἀπ’ τήν πατρίδα, ἀναθάρρησε
μά στήν ὀθόνη ἡ ἁμαρτία διαρκής: ἄνθρωποι
ταξινομοῦνε τά τεκμήρια σέ κραυγές καί ὄνειρα
ἀνθρώπων ἀναλώσιμων
ὕποπτοι γηγενεῖς προστάτες πού μηρυκάζουν ἐπιτάφιους
εὐγενεῖς καθ’ ὅλα κι εὐυπόληπτοι ἀδειάζουν τό σακί
περιποιοῦνται κι ἔπειτα λοξοδρομοῦν γιά τά πορνεῖα
σείουν τίς φτέρες ἡμερεύουν τά σκυλιά
εἰσχωροῦν μέ τάξη ἀξιοζήλευτη
πληρώνουν ὅσο ὅσο τήν ἀνέγγιχτη
δίχως αἰδώ λεηλατοῦν καί ὑποκρίνονται,
καθώς περνοῦν οἱ πρόσφυγες μέ τά μελαχρινά κορμιά
καί τά μεγάλα μάτια
προσδοκοῦν τίς φρέσκες σάρκες.
Στό τζάκι φούσκωσε ὁ καφές χωρίς πατρίδα.