Στην επικράτεια των μυρμηγκιών
η σκέψη είναι δύσκολη
όχι πως φταίει το κεφάλι τους
ή των κινήσεων οι αυτοματισμοί
μα πιο πολύ είναι που σέρνονται
κάτω απ’ τις γέφυρες των σπόρων
και σταματούν αν μυριστούν βροχή ή χιόνι
αυτή όλη η έγνοια τους
και πώς μετά ξανά στο γύρισμα του ήλιου
θα στρώσουν τα φαγώσιμα
σαν τη μπουγάδα της γριάς
μια πιθαμή από το μούχλιασμα μακριά
να ‘χουν να τρων και να διηγούνται
μόνο νεράκι δίσεχτο και των τρελών τρεχάλα
και τη μπουκιά στο στόμα τους βρεγμένη
μα όλο λαχτάρα να γευτούν
όχι δεν πρέπει!
η σωτηρία τόσο πάντα απέίχε απ’ την πέψη
όσο κι από τον κίνδυνο πνιγμού

κι ούτε το καλοκαίρι δε γίνεται εύκολη η σκέψη
γιατί οι βροχές παραμονεύουν
ακόμη κι αν στάζουν ιδρώτες των ζώων
κι ανάσες καυτές μες στη φωλιά τους
γι’ αυτό οι εποχές όλες περνούν με μια έγνοια
και δίχως άλλη πλοκή

μόνο οι κεραίες γλιτώνουν
χωρίς καθόλου να σκέπτονται
και μπλέκονται ωραία
σαν της μουσικής
το τύλιγμα
τις βλέπεις και λες
αυτή είναι η κίνηση όλη του κόσμου
μακριά απ’ τα παιδιαρίσματα
που στήνει ο καιρός
όταν μαθαίνουμε και κοινωνούμε
ο ένας τον άλλο
ακουμπώντας τ’ αυτιά
στο πιο μαύρο σημείο τους

όσοι ξεχνάνε να σκεφτούν
καλύτερα χορεύουν
όπως σκαρίφημα
κάτω απ’ το γέλιο
πικρής απόγνωσης