Βιομηχανικό δάπεδο. Βήμα συμμετρικό. «Μη νυστάξω».
Η αμμωνία με καίει.
Τικ τακ κρέμονται στον τοίχο. Ρολόι διπλής όψης.
Δείκτες νωθροί στ’
ανέβασμα.
Εφημερίες σε κίτρινα «post-it». Φάκελοι που βα-
ραίνουν από αλήθειες.
*
Γάντια μιας χρήσης, η ζωή μας η ίδια. Βήχας γεμάτος απόγνωση. Τα φλέγματα δεν ξεκολλούν
από το λαιμό.
Τα γέρικα μάτια δακρύζουν από την πίεση. Σπάνε.
Το ένα τρίτο του παραθύρου δεν αρκεί. Μικρό το
κλάσμα για να ελπίζεις.
Ας μη δακρύσω σε καρέκλες επισκεπτηρίου. Η
αναμονή με ξεκοιλιάζει.
Μυρίζω κόπρανα. Μυρίζω σάρκα. Μυρίζω οινό-
πνευμα.
Στηθοσκόπια καυτηριάζουν σπλάχνα. Βελόνες,
σύντροφοι ρουτίνας.
Το «φεύγω κι εγώ» σέρνεται στ’ αυτιά μου.
Ποιον να παρηγορήσω;
Όταν αλλάζεις αίμα, δανείζεσαι, δεν έχεις.
*
Σε θέση αντικριστή, τόσο που τεντώνοντας τα χέρια να λέτε
«στην υγειά μας» κατοχυρώσατε της ζωής τα επινίκια.
Πατέρες των γονιών μου.
Μαύρα τα φουστάνια που σας συνοδεύουν.
*
Γύρισα σπίτι. Ποτήρι νερού. Κουτάλι σούπας. Υποβρύχιο.
Μυρίζει βανίλια.