Ο χρόνος μου έχει παύσεις.
Κάθονται ακριβώς πίσω μου, ακίνητες.
Διαισθάνομαι την παρουσία τους.
Δεν μιλούν,
όμως με προσέχουν.
Είναι οι δικές μου mesdames de compagnie.
Αφουγκράζομαι το φουρφούρισμα
των κρινολίνων τους στο ξύλινο πάτωμα.
Επιβραδύνω
και επιστρέφω το βλέμμα τους.
Την ίδια στιγμή,
υποκλίνονται
και οπισθοχωρώντας φεύγουν,
όπως ακριβώς εμφανίστηκαν,
διακριτικά.