Θαρρώ πως στέκομαι

μπροστά σε μια βαριά ξύλινη αυλόπορτα

ερμητικά κλειδωμένη με λουκέτο

που στάζει τη σκουριά του

σαν δηλητήριο, πάνω της.

Δηλητήριο που εισχωρεί και ρέει στις φλέβες,

χρόνια φλεγμονή του νου,

οξείδωση που τρυπάει το δέρμα,

ψύχος που αφυδατώνει το βλέμμα·

η σκουριά του ύστατου αγγίγματος.

Επαναλαμβάνω, ανελλιπώς, μέσα μου

πως σε αποστρέφομαι,

πως σε αποστρέφομαι σφόδρα,

μα η αλήθεια είναι άλλη·

το συναίσθημα στάθηκε ισχυρότερο

από τη διάβρωση της σκουριάς.

Η φθορά που ήλπιζα να `ρθει

δεν ήρθε ποτέ.