Η μορφή της, θαρρώ, λουσμένη με διάτρητο φως

αχνοφαίνεται αίφνις από μακριά

κι ας είναι νύχτα και σκοτάδι

κι ας νοτίζει η ομίχλη με παγωνιά.

Σε αρμονία η φιγούρα με αέρινα ίχνη στο χιόνι,

ήπιων τόνων βαδίσματα εκλεπτυσμένου κάλλους,

κοίτα τα δάχτυλά της, φεγγοβολούν αστέρια.

Βλέπω στα μάτια λαμπρά χαμόγελα

και ανθισμένες ανεμώνες στην αφή της,

το ανάλαφρο περπάτημα σαν σύννεφο που παιχνιδίζει

κατακλυσμός χαρούμενων απεικονίσεων.

Ξημερώνει,

και οι άνθρωποι φορούν τα πρόσωπά τους,

σκαρφαλώνω, εναγωνίως, στα ύψη της σκέψης

για να δω τα λουλούδια των χεριών σου,

ξυπνώ και ξέρω δε θα έρθεις,

ήσουν είκασμα μιας φαντασίας.

Οι μέρες περνούν, οι μήνες τρέχουν,

φυσάει και μας έπνιξε η θλίψη στη σκόνη,

το φύλλο έπεσε στριφογυρίζοντας

χωρίς τον παραμικρό θόρυβο, κι ύστερα μπλε βροχή,

και το φως φεύγει γρήγορα

και η βροχή σβήνει τα πάντα.

Ο καιρός κυλάει αφόρητα

και δεν επιτρέπεται να λέω όσα νιώθω,

μονήρης ζωή μιας φαντασίωσης,

στα χέρια μου κρατώ κλεμμένη την αφή σου

και μόνο εάν έρθεις θα μιλήσω,

μέχρι τότε κάνω ησυχία χωρίς να ησυχάζω,

τα όνειρα τρομάζουν όταν τα ζεις!