Το χώμα το ζυμώνω,
το δίνω της φωτιάς,
το κόβω, το σταυρώνω
σου βάζω για να φας.

Το σώμα και το αίμα
το ξένο, του Χριστού
εδώ ότι είν' δικό μου
είναι και του αλλουνού.

Πώς να τ’ αντέξω τα χρυσά
που αγόρασες για μένα
εγώ γεννήθηκα σκουριά
ανάμεσα στο βλέμμα.

Αλέτρι και χωράφι
και στάχυ μου ξανθό
βουτάω στο ποτάμι
και πιάνω το σταυρό.

Δεν ξέρω να διαβάζω
τους δείχτες του χαμού
εγώ είμαι σπουργιτάκι
και σου τσιμπάω το νου.

Πώς να τ’ αντέξω τα χρυσά
που αγόρασες για μένα
εγώ γεννήθηκα σκουριά
ανάμεσα στο βλέμμα.