Προχθές σ’ αντάμωσα στου δρόμου τη στροφή
κι ένας σεισμός μού κατεδάφισε τα στήθια.
Αχ, σε φοβήθηκα σαν την καταστροφή
που μες στα ψέματα πουλάει παραμύθια.

Αλλιώς δε γίνεται, το σώμα ευθύνεται
που παραδίνεται μαζί σου και πλαγιάζει
σ’ ένα οικόπεδο, αχ βρε παλιόπαιδο,
κι ως το ξημέρωμα και κόλαση αγιάζει.

Σ’ ένα οικόπεδο βρεθήκαμε κι οι δυο.
Παντού η νύχτα είχε πέσει σαν δαντέλα
κι έτσι, όπως έλιωνα μ’ ένα φιλί γλυκό,
νιώθω το σώμα μου ν’ αγιάζει μες στην τρέλα.

Αλλιώς δε γίνεται, το σώμα ευθύνεται....

Μες στο οικόπεδο μας βρήκε το πρωί.
Τότε μου είπες ότι ήσουνα βαρκάρης.
Ένα τηλέφωνο σου γράφω στο χαρτί
κι αν πέσει η νύχτα, έλα πάλι να με πάρεις.

Αλλιώς δε γίνεται, το σώμα ευθύνεται....