Τα βράδια που θα κοιτάζω τη σελήνη
θα με παιδεύει αυτή η μνήμη
σ΄ ένα άδειο θάλαμο

Με χάδια θα λέει το ξόρκι της εκείνη
και θα προβλέπει τι θα γίνει
σαν το Νοστράδαμο:

“Θα γίνεις ρέμα που κυλά
πάνω σε μια γυμνή πλαγιά
να εκδικηθείς την ερημιά
θα γίνεις ρέμα που κυλά

Θα γίνεις πέτρα που πονά
από μια απλή σταλαγματιά
κι απ΄ του ανέμου τα φιλιά
θα γίνεις πέτρα που πονά”