…απέμεινα με μισό πρόσωπο,

με ένα μάτι,

με στραβωμένο το στόμα

και αντί για γόνατα,

χρόνια,

με σημάδια τυπωμένα…

Το όνομα που έχω

δεν το δικαιολογούν τα σπασμένα μου δόντια.

Το τρέξιμο της ημέρας

που ανασαίνει με καυτές ανάσες

δεν μου το συγχωρεί κανείς.

Ποτέ

δεν πουλούσα σκιές.

Το φως της αυγής

το αγόραζα πάντοτε σαν το χυμό της μέρας.

Θεέ μου!

Νιώθω πως με παρακολουθείς

και με συνοδεύεις συχνά,

όταν κυκλώνομαι γύρω σου.

Πώς και δεν μου είπες άραγε μια φορά

να μην καθίσω

σ’ αυτόν το σταθμό που περιμένω;