Καλημέρα,Φρίντα, καλημέρα, Μεξικό
στη μέσα μπλε αυλή
εσύ, η άτρωτη τρωτή θεά
την ποίησή σου ζωγραφίζεις.

Καλημέρα, Φρίντα, καλημέρα, Μεξικό
με τους μπλε παπαγάλους στους ώμους
τον Ριβέρα σου στον καμβά,
εσύ ο μικρόσωμος γίγαντας ο ασθενικός
καλαίσθητους πόνους στολίζεις.

Μια πέρα από σένα δύναμη
με άγριες ευαισθησίες δύναμη
ένας πέρα από σένα τόπος
κι όλη η γη στη χούφτα σου
κι όλη η γη ο Ντιέγκο σου κι εσύ.

Καλημέρα, Φρίντα, καλημέρα, Μέξικό
το κεχριμπαρένιο σου κολιέ
τις κοκκινοπράσινες φούστες
τις μνήμες, τις μαϊμούδες, τα φρύδια
τα σμιχτά, εκείνα τα πορτρέτα
και από την εξομολόγησή τους πιο βαθιά,

από ποιο πάγκο παρηγοριάς τα πήρες;

Καλημέρα, Φρίντα, καλημέρα, Μεξικό
από ένα κορμί γερμένο
ένα τόσο γεροδεμένο Εγώ
και μια πληγή που ακόμα αχνίζει.