Πάλι με θυμήθηκε εκείνο
το βαρύ κάταγμα του χρόνου.
Μες την αφόρητη
ειλικρίνεια της σιωπής
μονολογεί το σύμπαν όλο.
Αφουγκράζομαι μοναχικών
ανθρώπων την κάθε
κλιματική αλλαγή.
Και είναι κακό αυτό,
δεδομένων των συνθηκών,
θα 'πρεπε αυτή τη στιγμή
να μελετώ τα ευφάνταστα σύννεφα
που υφαίνουν έρωτα
στο ολόγιομο φεγγάρι.

Αντί αυτού, εκκολάπτω μύθους
εφευρίσκω γρίφους,
ανθίσταμαι σε κάθε ανατολή.
Όσο κι αν θέλω να είμαι
απέχουσα και κυνική
λίγο μόνο τα καταφέρνω.
Υπάρχουν στιγμές,
υπάρχουν θλίψεις,
υπάρχουν μαρμαρωμένοι
βασιλιάδες, όνειρα
ταινίες τρόμου.

Η δύναμη της ποίησης
αυτή και μόνο,
είναι άραγε αρκετή
να καταγράψει όλες
του πεπρωμένου
τις φυσικές καταστροφές
και να τις μετουσιώσει
στο είναι της ιδανικής
ανακούφισης,
ή μήπως οι Δον Κιχώτες
μέσα μας, μαζί μας μόνο
θα πεθάνουν;

Για όλα είναι πολύ νωρίς
για όλα είναι πολύ αργά.