Πολλά μυστήρια με ονειρεύτηκαν
αλλά μόνο εσύ ρίζωσες το βλέμμα
στον πυρήνα του απέραντου
και φανερώθηκε με μιας
η ουράνια του πάθους μου, απελπισία.

Τι να κάνω τώρα;
Να πάρω πίσω όλες τις ευκτικές μου,
να ερωτοτροπήσω με το αβάσταχτο,
ιερόσυλη, να καταστρέψω άπαντα
της σύνεσης τα μανουάλια;
Να βυζάξω αίμα
από τα στήθη της Ιοκάστης,
να επικοινωνήσω
με το Μαντείο των Δελφών,
να τυλιχτώ αυτολύπηση
στη μαγκούρα του Τειρεσία,
να ληστέψω από το όλον το μηδέν
και να ξεγεννήσω δίδυμες
και τρίδυμες όλες τις διαψεύσεις μου;
Να πάρω το παλιό ενυδρείο που αγαπώ
τις παρενθέσεις μου, τον κόμπο στο λαιμό
και να χαθώ σε παρηγοριάς πατρίδες;

Μίλα μου, μόνο μίλα μου.

Τι να κάνω τώρα, αλήθεια;
Να υποταχτώ στην αυτολογοκρισία,
να μείνω ατάραχη μπροστά
στην παρέλαση των συναισθημάτων σου,
να καταπίνω κάθε μέρα τις φλόγες σου
και ως μάγος αλλοδαπός,
να κάνω πως δεν καταλαβαίνω τίποτα;
Να σκαρφαλώσω σ' ένα βράχο
και να σκορπίσω σε θάλασσες,
τις στάχτες και τα αντίο μου;
Να σημαδέψω το φως του καλοκαιριού
μαζί με όλα τα γράμματα
και τα οράματα της απουσίας σου;
Ν' αναζητήσω μια πιο υγιεινή
και καλοστρωμένη μορφή
του πορεύεσαι, σύμφωνα
και με τις επιταγές των φρονούντων;

Μίλα μου, μόνο μίλα μου.

Να πω ναι, στην παράλογη
άρνησή, ίσως και κατάφαση, δεν ξέρω,
εκείνου του "εσένα θέλω μόνο"
και ν' απαριθμώ τις γέφυρες
που ποτέ δε θα περάσουμε μαζί
ή να βάλω μια χαρούμενη
κορδέλα στα μαλλιά
και μόνο στις αμμουδιές σου να τη λύσω;

Μίλα μου!