Σήμερα σηκώθηκα
ξεκούραστη επιτέλους,
με παπαρουνιασμένες
σκέψεις ολάνθιστες
κι ότι με θυμώνει το βάφτισα
άνθη λεμονιάς και ξεμπέρδεψα.
Στα αυτιά μου ακούω το
"Gracias alla vida che mi ha dato tanto.."
σαν να μου φαίνεται πως πάει καιρός
που δεν το τραγουδάω.

Ενθουσιασμένη πάω κι έρχομαι,
στα βάθη προσεγγίζω της ποίησης
τα ολοστρόγγυλα νερά
χωρίς την περιφέρειά τους.
Εφηρμοσμένη πρακτική, όχι
κι εγώ μόλις τώρα την ανακάλυψα
ανατινάζοντας κατσάβραχα.
Λεπτές ισορροπίες, καθόλου
γόρδιοι δεσμοί, πολλοί
αλλά δε με καθηλώνουν,
τι το 'χουμε ολόκληρο σύμπαν
φαντασίας και προϊστορίας.

Καλπάζουν άλογα λευκά
στα ιδιόμορφα δάση του μυαλού μου,
τι κι αν έμαθα εξισώσεις
αφού καμιά εξίσωση δεν κατάφερε
ευτυχώς, να με εξισώσει.

Ακαταπαύστως γράφω και
απολαμβάνω των λέξεων
την παχιά ωορρηξία.
Απολαμβάνω αυτό το ελάχιστο
που κλέβω από την ευγνωμοσύνη
και εξυμνώ τα λαμπερά σαλόνια
των άθλων, μέσα
στη γαλανή απεραντοσύνη.

Γι' αυτό εμένα, των σκοταδιών σου
Περσεφόνη,
ποτέ μη με φωνάξεις.