Πέρασες από μπροστά μου
γυμνό αστέρι,
ως πόσο σε θέλω
στο νυχτωμένο μου κατάντημα,
πόσο απαρηγόρητα
χωρίς εσένα
φλυαρεί το κορμί μου!
Πλησίασε, έχω κάτι να σου πω,
αυτή η κατακόκκινη φαντασίωση
με ξεπερνά κατά πολύ
κι αγγίζει
όλες τις προηγούμενες
κι επόμενες ζωές μου.

Δεν ξέρω ούτε τα στοιχειώδη
παρά τα νοερά κι ευλύγιστα
πλοκάμια σου,
σε πιάνω μόνο
στη συχνότητα των ονείρων
καταδικασμένη να χάνομαι
νύχτες ολόκληρες
στις άυλες διαστάσεις σου.
Ν' αγγίζω το ανέγγιχτο
να ψιθυρίζω το ανείπωτο
να ξεφορτώνω θάλασσες
στη διαστροφή μου.
Για σένα, για μένα
για όλο αυτό το πλήθος
που βογκάει στα σπλάχνα μου,
η τελευταία ριξιά της μοίρας.
Ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα
οι ουρανοί
ω έρωτά μου, πλησιάζει η μπόρα.