Ας καθίσουμε στον κόκκινο καναπέ
έχουμε τόσα να πούμε
κοίταξε
δε μάζεψα τα παιχνίδια σου απ' το πάτωμα
τώρα που μεγάλωσα δε μ' ενοχλεί η ακαταστασία
μόνο
τα στρατιωτάκια που αιμορραγούν
τρέχοντας στα δωμάτια
φοβάμαι
δεν ξέρω πια να δίνω πρώτες βοήθειες
ούτε δεύτερες
ούτε τρίτες
κρύβομαι μες στη ντουλάπα
σου κάνω αναπάντητες κλήσεις
να προσέχεις τους ανθρώπους που σ' αγαπάνε
πρέπει να βρω να καθαρίσω τους λεκέδες
χρειάζεσαι ρούχα καινούρια
ψήλωσες και δε φτάνω να σ' αγκαλιάσω
ξέρεις τελικά
θα μαζέψω τα παιχνίδια σου απ΄το πάτωμα
θα τα βάλω στο τσίγκινο κουτί
όταν ανάψεις το φως
όλα να είναι στη θέση τους