Μια νύχτα φύγαμε, πριν φέξει,
πήραμε το εξπρές που έχει η σκέψη,
το γύρο κάναμε του κόσμου
μέσα στην αρχαία κιβωτό.
Εγώ κι εσύ στη Βαβυλώνα.
Είσαι παραμύθι που έχει σώμα
σε μια ζωή που δεν έχει χρώμα.
Έχω να σου πω κάποιο μυστικό.

Έχει η καρδιά κήπους κρεμαστούς,
άνθη και λωτούς κι ακριβά στολίδια.
Έχει τους πόθους και τους θησαυρούς
της Ιεριχούς από τα ταξίδια.
Έχει η καρδιά κήπους κρεμαστούς,
άνθη και λωτούς και μαργαριτάρια.
Έχει τους ύμνους τους βυζαντινούς
και τους Κομνηνούς απ’ τα συναξάρια.

Το δρόμο πήραμε τον ξένο,
ψάξαμε γι’ αλλού το πεπρωμένο.
Μα η καρδιά νοσταλγεί και δείχνει
τα δικά σου ίχνη στο γυρισμό.
Κι αν σ’ άλλη γη πήγες και πήγα,
είσαι το κορμί που έχω πατρίδα,
ένα κορμί με την ίδια αύρα
κι είναι Άγια Λαύρα το σ’ αγαπώ.