Οι νεκροί φορούσαν τα καλά τους και μας επισκέπτονταν

έμπαιναν στο σπίτι από την πόρτα της κουζίνας

που έμενε πάντα ανοιχτή

δεν κάθονταν μαζί μας στο τραπέζι

τους τρόμαζε

το λευκό τραπεζομάντιλο

οι μεγάλες μπουκιές

στις επιστήθιες συζητήσεις των φίλων

το νερό στα ποτήρια που άδειαζε

όμως

μας κοίταζαν

μας κοίταζαν

με ολόκληρες τις τρύπες των ματιών τους

μετρώντας χιλιόμετρα ως τον σκύλο που γαύγιζε

έφευγαν απ’ την πόρτα της κουζίνας

που έμενε πάντα ανοιχτή