Στο σπίτι μας το πατρικό
τρεις λεύκες φύτεψες πατέρα,
να σου θυμίζουν έλεγες
την καθεμιά σου θυγατέρα.

Στην πιο μεγάλη την ψηλή
μέλισσες χτίσαν τη φωλιά τους,
καλό σημάδι μου ‘χες πει
μα να μην πας ποτέ κοντά τους,
μα να μην πας ποτέ κοντά τους

Πέρασε γρήγορα ο καιρός
ο κόσμος άγριος και σκληρός,
οι κόρες σου που γέννησες
γίνανε άγριες μέλισσες.

Δεν ήταν έτσι η ζωή
όπως εσύ μας είχες πει,
γέμισε μίσος η ψυχή μας
και δηλητήριο το κεντρί μας.

Ήρθαν χειμώνες και βροχές
γείραν οι λεύκες σου πατέρα
και τα κλαριά τους σπάσανε
από τη λύσσα του αέρα.

Κι εμείς σαν σμάρι μελισσών
φυλάμε ακόμα την κυψέλη,
σε ένα κυνήγι μελισσών
να μην μας κλέψουνε το μέλι,
να μην μας κλέψουνε το μέλι.

Πέρασε γρήγορα ο καιρός
ο κόσμος άγριος και σκληρός,
οι κόρες σου που γέννησες
γίνανε άγριες μέλισσες.

Δεν ήταν έτσι η ζωή
όπως εσύ μας είχες πει,
γέμισε μίσος η ψυχή μας
και δηλητήριο το κεντρί μας.