Ζηλεύω τις λεπτές λευκές κουρτίνες
Γιατί χορεύουν

Ευτυχισμένες εγκυμονούν απ' τον αέρα
Που τις χαϊδεύει τρυφερά
Αδιάκοπα

Έξω στον ροδοσκέπαστο κήπο
Η φύση οργιάζει

Η πλεξούδα μου κρέμεται αφρόντιστη
Στην πλάτη μου σαν σκοινί δημίου

Το διάφανο αλάτι των δακρύων
Στέγνωσε στα μάγουλά μου

Μια φούχτα χάπια κρατούν
Το μυαλό μου παγωμένο

Εκείνη η γυναίκα μες τον καθρέφτη
Ακολουθεί τις κινήσεις μου

Φορά το φουστάνι μου
Κι ένα ανέκφραστο ύφος

Στον καθρέφτη της κρίσεως είμαι άλλη