Δεν σε φωνάζω με τ' όνομά σου γιατί ξέρεις ότι γράφω
Μονάχα για σένα και κείνο το χειροσφίξιμο και το
Πλέξιμο των δαχτύλων - ενώ μας εκμηδένιζε το κλαρίνο
Μεταμορφώνοντας μας σε δύο όμοιες στάλες
πρωινής δρόσου
Στις καλαμποκιές - για την ανάσα σου στη φωλιά του
Ώμου μου τα μαλλιά σου σκοτεινό αδιαπέραστο δάσος το
Βλέμμα σου να μου αλλάζει σεντόνια εκεί πλάι στο
Νερό του ποταμού - ανάμεσα στις πληγωμένες ιτιές
Από τα μαχαίρια των αηδονιών - και στις φροντίδες
Των εποχών στην αγκαλιά της πατρίδας επιτέλους.