Ονειρεύτηκα πάλι το γκρίζο μου όνειρο
Έρχεται και ξανάρχεται παλιά πληγή
που δεν λέει να κλείσει
Είναι ένα παραμελημένο περιβόλι η πόρτα του σάπια απ'
Τη βροχή ο φράχτης του ένας σωρός πέτρες
Όσα κλήματα γλύτωσαν σκαρφάλωσαν σ' αγριοκερασιές
Ταϊζουν κάθε χρόνο τα πουλιά και τον άνεμο
Εκεί περιφέρεται περίλυπη ανάμεσα στα δέντρα
Μιλάει στα σύννεφα κι εκείνα βρέχουν μπορεί
Να κλάψει ελεύθερα είμαι κρυμμένος πίσω
Απ' τον κορμό μιας Βελανιδιάς δεν αντέχω άλλο
Τρέχω ανοίγοντας τα χέρια και χάνεται στην αγκαλιά μου
Και βρέχει σκέφτομαι πως είναι όνειρο
- Θε μου πόσος σπαραγμός χωράει σ' ένα όνειρο -
Είναι χιλιάδες μίλια μακριά μπορεί να μην την ξαναδώ
Συνηθισμένη ιστορία - θα πείτε -
άλλοι την ξεπερνούν εύκολα
Μα εγώ τη φοράω κατάσαρκα χειμώνα καλοκαίρι