Σ’ αναθυμιέμαι ντυμένη μ’ ένα κίτερο κοντό φουστάνι

Να στρίβεις και να χάνεσαι στου κατωδρόμου τη γωνιά

Ολάκερη η κούτσικη καρδιά να τρέμει να πονά

Και να μην βρίσκεται κανένας την πληγή να γιάνει


Να ’ναι Κατοχή και να ’ναι η ζωή μου δίχως σου ερημιά

Να σου γράφω με -από φλούδες κάχτας- καφετιά μελάνη

Και να σκοντάφτω σε ακαταδεξιάς την παγωνιά

Με την ψυχή μου ξέφραγη -σιάδι και μεϊντάνι-!


Να ’χω στο νου μου πότε τους κλώνους σου θα χαμπηλώσεις

Για να χαθώ στης πράσινης φυλλωσιάς την αγκαλιά

Για τα λεϊμόνια που κρύβεις και κρατάς ώσπου να μεγαλώσεις


Και το τραγούδι να σπάει σε λυγμούς ανάμεσα άνθια και κλωνιά

Να σέρνεται -πιστό σκυλί- ξοπίσω σου ελπίζοντας να νιώσεις

Πως το ’χες σκλάβο σου· κι αχ μωρή κοντού- μωρή κοντούλα λεϊμονιά!