Τα μούντζωσες όλα και έφχες για το χωριό

Έχεις θαρρώ τον Παράδεισον ακέραιο

Εδώ λογαριασμοί να σε σκών’ οριό

Άσε το μπετόν το νέφος και το καυσαέριο.


Όλο παιδεύονται του κόσμου οι σοφοί

Ν’ αλλάξουν τη ζωή μας προς το καλύτερο

Όμως των σπιτιών συνέχεια χαμπλών’ η οροφή

Και το πεζοδρόμιο όσο πάει κοντύτερο.


Χιόνια στα δέντρα χιόνια στα μαλλιά

Και στα παλιά σου χρόνια τώρα χιόνια

Θυμάσαι που γύριζες μεσάνυχτα απ’ τη δουλειά

Και σταματούσες για σαλέπι στην Ομόνοια;


Τώρα πλαγιάζεις πλάι στη φωτιά Πατέρα

Κι οι μέρες σου όλες ξάχλιασμα και σκόλη

Οι βροχές σε ξεπλένουν απ’ τη λέρα

Που απόχτησες δουλεύοντας στην πόλη.


Σε θυμούνται και ρωτούν οι φίλοι

Γράφει ο πατέρας σου ρε Τάσιο;

Αχ να ’κοβα με κόσσα το τριφύλλι

Και ν’ αγναντεύω το μεγάλο δάσο.


Το δειλινό που παίρνουν τα δέντρα του φωτιά

Τη νύχτα που το νανουρίζει το ποτάμι

Να με κρατά ξάγρυπνο του ελαφιού η ματιά

Και το φυσίγγι να σκουριάζει στη θαλάμη.


Μνήμη π’ ανθίζεις στην κάψα του καλοκαιριού

Αγόρι μου που χάνοσουν ολημερίς στον κάμπο

Κράτα ανοιχτή την πόρτα του καλοκαιριού να

Ξεντυθώ τα χρόνια μου για να μπορέσω να ’μπω.