Λίμνη ως σ’ αγναντεύω λέω πως όλα είναι ψέματα κι ο βυθός σου
Ανθίζει όπως η όψη σου ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό
το κάστρο
Λικνίζεται αγκυροβολημένο στα νερά σου τα πουλιά κόβουν
λωρίδες το
Γαλάζιο για τις φρέσκιες πληγές μας αυτά θέλω να σκέφτομαι
αλλά
Δεν μ’ αφήνουν οι Αλή-τες της ιστορίας που τροφοδότησαν με
Θρύλους τα σκοτεινά νερά ποντάροντας στη μεγαλοψυχία σου
Όμως καιρός να πετάξεις το σαλιωμένο δεφτέρι με τα λαθραία
Γεγονότα και στο καινούργιο να περάσεις το νέο Μαρτυρολόγιο
Αρχίζοντας από τον Γιωσέφ Ελιγιά μισόν Εβραίο κι ολόκληρον
Έλληνα που σου ’γραφε ποιήματα από το Κιλκίς και το
Αργυρόκαστρο
«Ρίχνοντάς τα στον αποχωρισμό για να γεμίσει»: «Ω εσύ γλαυκή
Παμβώτιδα που πλάι σου αναμετρούσα όλους τους χτύπους της
καρδιάς
Και τους ρυθμούς της πλάσης» έφυγε στα τριάντα του αφήνοντας
Ορφανή τη Μάνα να θρηνεί για τον μονογενή της κι ο Σαμπεθάι
Καμπιλής Άννας και Καϊάφας ούτε καν Πιλάτος κι από κοντά
Βάλε και τονΣιούλα τον Ταμπάκο κι όλους τους Ταμπάκους που τα
Δάκρυά τους αλμύρισαν τα νερά σου και τον Γιάννη Μπεράτη
Να σε πλουτίζει με το «πλατύ ποτάμι» του και κράτα ενός
Πρωινού σιγή να περάσουν στην αιωνιότητα η Ευτυχία Πρίντζου
Με τους συντρόφους της η λιανή Μαργαρίτα Περδικάρη καθώς
Πατώντας στις μύτες των ποδιών της γράφει το σύνθημα στον
τοίχο
Του ετοιμόρροπου αιώνα: «Καληνύχτα ντε»! Κι ο Λεωνίδας
Ράφτης
Ατενίζοντας απ’ το Μπιζάνι τα Φραστανά αξημέρωτα να τα
βυζαίνει
Η Νεμέρτσκα μισοκρυμμένα στον κόρφο της και μιαν έναστρη
Νύχτα στείλε τα παρόχθια νερά σου στην πολιτεία ανηφορίζοντας
την
Αβέρωφ να χαθούν στην Ανεξαρτησίας και στα γύρω σοκάκια με
τα
Γκαλντερίμια τα σιδεράδικα τ’ ασημουργεία κι ύστερα ας
φτάσουν ως το
Χάνι του Κώτσιο-Λάμπρου να προλάβουν τον Ρόβα που ξεκινάει
για
Τη Βλαχιά -μισοτραβηγμένες κουρτίνες στον οντά και κλαρίνο
για τον
Αποχωρισμό- το πρωί τ’ αφεντικά βγάζοντας τα κεπέγκια των
μαγαζιών τους
Θ’ αναρωτιούνται: πού βρέθηκε τόση υγρασία μια τέτοια ξάστερη νύχτα;