Χρόνια πολλά αρμενίζαμε χωρίς πανιά
σε θάλασσα απρόβλεπτη.
Κρυφό σαράκι η αναζήτηση.
Στα λιμάνια ανάπαυση δε βρήκαμε.
Πατρίδα μας τα κύματα.
Στα πιο ψηλά τους γαληνεύαμε.
Στην αγάπη τους τη χωρίς σύνορα,
χωρίς ελπίδα,
χωρίς ανταπόδοση.
Κι η θάλασσα ανιδιοτελής,
γενναία,
ατιθάσευτη.
Δίχως να υπόσχεται,
δίχως να περιμένει.
Μόνο κάλπαζε γενναία
και μας προκαλούσε,
θύμωνε όταν λογαριάζαμε τα κέρδη μας.
Ζητούσε να της δοθούμε ολοκληρωτικά,
να μάθουμε τα μυστικά της.
Και μεις αρμενίσαμε στα φυλλοκάρδια της,
αναζητήσαμε τη γαλήνη μέσα στη φουρτούνα,
τη στοργή στην κακοκαιριά.
Και μοιάσαμε στο πέλαγος,
αγαπήσαμε τα κύματα τα μεγάλα,
κάναμε σύντροφο τον ωκεανό.
Εμπιστευθήκαμε το βαθύ του βλέμμα,
ξεκουραστήκαμε στην απεραντοσύνη του.
Ελεύθεροι κι άπειροι
σκαρφαλώσαμε στις άκρες τ’ ουρανού,
ακολουθήσαμε τ’ αγριοπούλια στις χώρες του ορίζοντα.