Δρόμοι της Δράμας ερημικοί,
απόμακροι, σιωπηλοί.
Τα κουρασμένα ρολόγια χτυπούν στις πλατείες,
τα σπίτια γερνούν έρημα,
τ’ αγάλματα σιγομουρμουρίζουν.
Δρόμοι ταπεινοί,
το νερό της λήθης ριγμένο στα καλντερίμια σας,
το συναπάντημα με τη μοίρα αναπόφευκτο.
Ακούγεται το σφύριγμά της στις ράγες του πεπρωμένου,
η μνήμη σιωπηλή,
η αγωνία κρυφό χαρτί.
Τα στάχυα γέρνουν τους καημούς τους,
οι αναμνήσεις ταξιδεύουν,
ο καιρός συνεπής
και μεις συνοδοιπόροι.
Παιδιά που ξεχαστήκαμε στο παιχνίδι των ημερών
να ξοδεύουμε τις στιγμές μας στις ίδιες διαδρομές,
στις ίδιες επιστροφές.
Ριζωμένοι σ’ αγαπημένα μονοπάτια
ν’ αφουγκραζόμαστε τις ανάσες των σπιτιών,
το τρίξιμο του χρόνου στα παραθυρόφυλλα.
Η καταχνιά των ονείρων τριγυρνάει στις σκιές,
τα χλωμά φώτα φέγγουν τις νύχτες.
Κάποιος λυγμός χάθηκε,
κάποιο θαύμα έμεινε μετέωρο,
κάποια φωνή λύγισε.
Δρόμοι ερημικοί,
μικροί αναστεναγμοί!
Γράμματα για να τα διαβάσουμε στο λυχνάρι του φεγγαριού,
μικρές ερμηνείες της ζωής μας και υποσημειώσεις.
Χειροπιαστός ο καιρός,
η μοναξιά προσευχή
κι εμείς τραγούδι προαιώνιο.
Δρόμοι μοναχικοί!
Μετά το τέλος τους άραγε τι;