Ένας κύκλος χαραγμένος στο χώμα
κι από πάνω του ο αγέρας κι η βροχή,
γράφουν προσευχές.
Ένα παιδί μικρό καθρεφτίζεται στα ρυάκια τα κρυστάλλινα,
παίρνει στη χούφτα του λίγο όνειρο απ’ τον ουρανό
και βάφει τα κατάρτια του ήλιου.
Κι η γυναίκα με το πρόσωπο τ’ ανεμοδαρμένο,
στέκεται στην κορυφή του λόφου
κοιτάζοντας την απεραντοσύνη της αγωνίας.
Πώς να χτυπήσουν οι καμπάνες χαρμόσυνα
στη σιωπή της καταιγίδας;
Βαθύ το πηγάδι απ’ όπου ανασύρει ο χρόνος τις πληγές του,
οι πολεμιστές αντιμέτωποι με το παλαιό άδικο,
τα όνειρα, σπαθιά στο βλέμμα τους.
Απορούν τα ευαγγέλια για τις λιτανείες της τελευταίας άνοιξης,
ερυθριούν οι κόρες στους αρχαίους ναούς.
Το φεγγάρι καταπίνει μεγάλες μπουκιές την πίκρα,
άργησαν να επιστρέψουν οι αγαπημένοι απ’ το τελευταίο τους ταξίδι.
Τα στασίδια αδειανά στα εξωκλήσια,
πονεμένοι οι άγιοι ξαγρυπνούν στο προσκέφαλο της νύχτας.
Ξεθώριασαν τα ενοικιαστήρια στα σιωπηλά δωμάτια,
κανείς δεν θέλει να συγκατοικήσει με τη θλίψη.
Στο πανεράκι με τις προσφορές των εσπερινών
άσπρα γιασεμιά κι αγιόκλημα,
φωτοστέφανα από άγρια μέντα στ’ αθώα κοιμητήρια.
Κι η νύχτα η αξημέρωτη προπομπός των αγγέλων
και τα καράβια όλο να χάνονται στο άγγιγμα του ορίζοντα.