Φορούσε μπλε φουστάνι.
Η ζώνη γύρω στη μέση,
έδειχνε την κορμοστασιά της ψιλόλιγνη.
Ένας αέρας στην κίνησή της,
την έκανε να μοιάζει κύμα ονειρεμένο της θάλασσας.
Τα μαλλιά της ανέμιζαν,
το δέρμα της είχε το χρώμα της αυγής.

Αυτός ερχόταν από απέναντι.
Μια σιλουέτα με σκούρα χρώματα.
Το πρόσωπό του, χίλια μηνύματα.
Μιλούσε με το βλέμμα, τη σιωπή,
τον άνεμο στα μάτια του...
Άγνωστος.
Πώς όμως της θύμισε μια παλιά αγάπη;...

Διασταυρώθηκαν για μια στιγμή,
κι έπειτα, ο καθένας πήρε τον δρόμο του.

Όμως στο μπλε φουστάνι πια
οι πτυχές σχημάτιζαν τη σιλουέτα του.
Ο άνεμος δεν μπόρεσε να τη σβήσει.
Αινιγματική σαν σφίγγα,
κέντησε το ύφασμα στο μέρος της καρδιάς.
Καρφώθηκε, αναζήτηση πικρή, στο βλέμμα της,
έσφιξε το σώμα της τ’ αθώο κι απαλό,
που μόνο ο άνεμος άφηνε πάνω του το φιλί του.

Κι η σιλουέτα της άλλαξε.
Λυγερή κι ανυποψίαστη τριγυρνά στους δρόμους
με τη λαχτάρα μιας δεύτερης συνάντησης.
Φουρτούνα κι αντάρα,
ψάχνει το αίνιγμα το μοναδικό του αγνώστου,
που χάθηκε στον απέραντο δρόμο.

Του ξένου που σαν όνειρο χαράχτηκε στη σκέψη της,
πέρασε τα δάχτυλά του στα μαλλιά της,
τη ζεστασιά του στο κορμί της.

Και το μπλε φουστάνι,
κύμα κι όνειρο και πουλί της θάλασσας,
θ’ αναζητά παντοτινά τη στιγμή τη μοναδική
που σαν σταγόνα το πότισε βαθιά.
Τη στιγμή την ωραία που το σημάδεψε γλυκά,
τη μοιραία,
που σαν όνειρο γλυκό και βασανιστικό
θα τραγουδά το τραγούδι του παντοτινά...