Άνθρωποι λατρεμένοι στο κατώφλι μας,
ξαπλώνουν στα όνειρά μας,
μετρούν τις μέρες με τα πουλιά που φεύγουν,
ξεφυλλίζουν παλιά ημερολόγια.
Χαϊδεύουν τη βροχή στα βλέφαρά τους,
θάβουν τα κρίματά τους στις αγκάλες τους,
πίνουν τον αγιασμό της αγάπης.
Πόσα χρόνια ν’ αγαπήσουμε τα χρώματα στα μάτια τους,
τον άνεμο στα μαλλιά τους;
Να πονέσουμε τα γηρασμένα μας σώματα,
να ξεχάσουμε τους πέτρινους μήνες;
Πόση αγάπη για να τους παρηγορούμε τις νύχτες,
να τους σκεπάζουμε με τ’ αστέρια;
Να ξαναγίνουμε παιδιά,
να καθρεφτιζόμαστε στα ρυάκια;
Να νιώσουμε τις καρδιές μας σταλαγματιές στα δάκρυά μας,
ν’ ακούσουμε τα λόγια τους στις προσευχές μας;
Να ρωτούμε τους περαστικούς
μήπως στα ταξίδια τους τους συνάντησαν,
να τους περιμένουμε τις άνοιξες;
Πόσα χρόνια για να κοιμηθούμε στο προσκεφάλι τ’ ουρανού,
να κλέψουμε το χρόνο;
Να ξημερωθούμε αθώοι στις ακρογιαλιές,
να μας βρουν οι άνεμοι σφιχταγκαλιασμένους;
Πόσα χρόνια να νιώσουμε το Θεό;
Πόσα χρόνια να συγχωρεθούμε;