Τα μεγάλα φαράγγια γεμάτα αγριοπούλια,
το φως παραστέκεται στις ανύποπτες σκιές.
Οι καταρράκτες πέφτουν ορμητικοί,
ορφάνεψε η άβυσσος απ’ το δάκρυ του ήλιου.
Τα σύνορα ανύπαρκτα στην ξέφρενη αιωνιότητα,
πόσα αγάλματα ακόμη θα μας διεκδικούν;
Άλογα κουρασμένα κι άμαξες φορτωμένες μ’ ανθρώπινες ψυχές,
σπασμένοι οι καθρέφτες στα χέρια των αγαπημένων!
Μάτωσε ο πόνος απ’ τη θλίψη των δειλινών,
κέντησε η πίκρα τα μαντήλια τ’ ουρανού.
Άγρυπνες φωνές ξυπνούν τη λήθη,
τυφλά χελιδόνια ψιθυρίζουν προσευχές.
Οι εντολές όλες καταπατήθηκαν,
σε πλάκες άγραφες ψυχορραγεί το δίκιο.
Και τα δίχτυα γεμάτα ματωμένες αγάπες
και οι προπομποί του θανάτου όλο να φωνάζουν πως έφτασε η ώρα.
Έγειρε ο χρόνος γυμνός στα εξωκλήσια,
λύγισε ο φόβος απ’ τον θρήνο των ημερών.
Και οι άνεμοι σώπασαν ν’ ακούσουν την ύστατη κραυγή
και η σιωπή ακούστηκε τότε η τρομακτική.