Άνθισε η τριανταφυλλιά στον κήπο.
Έρημο σπίτι το στολίζουν κόκκινα άνθη.
Ρόδινα τριαντάφυλλα,
που θυμίζετε τη χαρά μιας άλλης εποχής!
Τότε που τα παράθυρα ήταν ανοιχτά
και το βάζο γεμάτο…
Τότε που οι φωνές των παιδιών βούιζαν
και τα πρόσωπα ήταν χρυσά και χαμογελαστά.
Πόσα χρόνια πριν;
Όχι πολλά για να διαβούν κάποιοι το ύστατο μονοπάτι…
Όχι πολλά για ν’ αφήσουν έρημο το σπίτι
και να κλείσουν τα παραθυρόφυλλα…
Μόνο το αηδόνι κελαηδά το τραγούδι όσων έφυγαν.
Τους καλεί να ’ρθουν πίσω,
να κόψουν τα δροσερά άνθη,
να τα βάλουν στο στήθος τους.
Ν’ ανθίσουν πάλι τα πρόσωπα τους,
να καταργήσουν την άγρια θάλασσα της φθοράς...
Ειρηνικές ψυχές που φύγατε για πάντα,
κείτεστε στοργικά στα όνειρα μας.
Μιλάτε με λόγια όμορφα και μυστικά
και λέτε για όσα ζήσατε
και για όσα δεν προλάβατε.
Δίνετε συμβουλές για τη χαρά της ζωής,
να την αδράξουμε λέτε,
να μην την αφήσουμε να κυλήσει
σαν άμμος μες από τα δάχτυλά μας.
Έρχεστε στα όνειρα μας,
άραγε από πού;
Μήπως μείνατε για πάντα δίπλα στην κόκκινη τριανταφυλλιά;
Μήπως γνωρίζετε τις ομιλίες μας;
Μήπως στα όνειρα σας ανοίγετε το έρημο σπίτι,
το κατοικείτε ξανά,
βγαίνετε στα περβάζια και χαμογελάτε;
Μικρή τριανταφυλλιά,
που επιμένεις στη χαρά…
Γιατί ανθίζεις;
Γιατί θυμίζεις;
Γιατί δεν αφήνεις τους νεκρούς να ησυχάσουν;
Αρνείσαι τη φθορά,
αρνείσαι την ερημιά,
αρνείσαι το θάνατο.
Και φώλιασες στο στήθος μας για να μας πονάς…
Αγαπημένα άνθη στην άκρη του κήπου,
κάποιος ξέχασε να σας πάρει μαζί του...
Και μπήκατε μέσα μας στη θέση της καρδιάς…
Σκόρπια ροδοπέταλα ραίνουν το μονοπάτι της αυλής,
γίνονται κόκκινα δάκρυα στο πρόσωπο μας…
Αθώα τριανταφυλλιά,
γιατί δε μας αφήνεις επιτέλους να ξεχάσουμε;