Γαλάζια λίμνη μακρινή.
Οι σκιές πεσμένες στα νερά της,
ένα αχνό φως στο βάθος της.
Η επιφάνειά της απύθμενη σιωπή.
Γλιστρούν τα μικρά της κύματα
ανάμεσα απ’ τα δέντρα και τους θάμνους στις όχθες της,
κυλούν με τους ψιθυριστούς όρκους,
δροσίζουν τ’ ασύνορα κορμιά
των ξαπλωμένων ονείρων,
τα ωραία σώματα των αγαπημένων
κάποιας χαμένης άνοιξης.
Τα σύννεφα ασυγκίνητα,
τα κλαδιά μελαγχολικά στο πέρασμα του αέρα.
Λευκοντυμένοι ακροβάτες σχοινοβατούν
σε κάποιο αόρατο σχοινί.
Ισορροπούν πάνω απ’ τη λίμνη,
αγγίζουν τη σιωπή του σώματός τους,
καθρεφτίζονται στις φευγαλέες στιγμές τους.
Οι ματιές τους φτερουγίζουν
με τις πεταλούδες της νύχτας.
Ο χρόνος τους κάπηλος των ημερών τους,
τραγουδιστής των ονείρων τους.
Περπατούν στα βότσαλα του ανέμου,
βαδίζουν στα σύνορα του κορμιού τους.
Προχωρούν σαν νεκροί στην αιωνιότητα τους.
Η πραγματικότητά τους στα κρύα νερά
ανερμήνευτη… άπιαστη.
Σχοινοβατούν πάνω απ’ τις μοναχικές σκιές τους,
διαβάτες άγνωστοι.
Αδιάβατο το κορμί τους,
αγέρας νοσταλγικός στην ερημιά.
Ασυντρόφευτη η ψυχή τους,
ξεχασμένη σε φτωχικά ερημοκλήσια.
Κι αυτοί σχοινοβάτες της ζωής τους,
λυγμός που χάνεται στ’ ακίνητα νερά