Φωνές και πρόσωπα ξενιτεμένα,
άγρυπνα πουλιά της ψυχής μας.
Ο καιρός κοντοστέκεται στις ψιχάλες,
ο χρόνος στα μαρμαρωμένα αλώνια.
Στις νύχτες μας όνειρα παράξενα,
φυσά ανελέητος ο αέρας.
Τα φτερά της αγάπης τσακισμένα,
πότε θα τελειώσει ο διχασμός;
Οι σκιές γέμισαν τις αδειανές κάμαρες,
ο κόσμος μοναχικό καράβι.
Μια στάχτη, ένα χώμα αιμάτινο,
η θάλασσα λαβωμένη από αόρατο βόλι.
Λευκοί σταυροί στο στήθος μας,
πληθαίνουν τα πικραμένα χελιδόνια.
Τα κύματα της ερημιάς ασίγαστα,
η αθωότητα της στιγμής ξεχασμένη.
Ένας λυγμός, ένα φτερούγισμα, ένα ψιθύρισμα,
πότε επιτέλους θα φανεί το λιμάνι;