Ξανθά κυπαρισσόμηλα στις σφενδόνες μας,
οι άνεμοι, αγαπημένοι ημεροδείκτες στο καράβι κάποιου Οδυσσέα.
Αμέριμνοι σφυρίζουμε στις ερημιές.
Αφουγκραζόμαστε τη θάλασσα
να παλεύει με τις γοργόνες του ορίζοντα.
Ακουμπάμε ολόσωμοι στον βυθό
για να γευτούμε την αιωνιότητα.
Χαμογελαστοί μες στην πρόφαση της θνητότητάς μας.
Ελεύθεροι μες την απεραντοσύνη.
Ήσυχοι στα ξαφνικά για όσα ποτέ δεν καταλάβαμε,
γαλήνιοι
όσο τα μαντολίνα του ανέμου,
όσο τα σταυρωμένα χέρια στο στήθος μιας άνοιξης
που προσπέρασε,
όσο τα γλαροπούλια στα καταστρώματα του ήλιου.
Αναπαυόμαστε στις λεύκες των παιδικών ονείρων.
Το αλώνι του φεγγαριού
μας υπόσχεται μιαν αναμέτρηση με τους αγγέλους.
Ποιος θα τραγουδήσει τα εμβατήρια
των γενναίων μας παραμυθάδων;
Ποιος θα πληρώσει τους αμαξάδες
που μας οδήγησαν στην άλλη όχθη των ημερών μας;
Στα γυμνά μονοπάτια γέροντες ουράνιοι
μας περιμένουν εορταστικοί.
Γερτοί στα μανουάλια των ονείρων,
ολόσωμοι στα εικονοστάσια της ψυχής.
Ποιος θα σβήσει το καντήλι στην κάμαρή τους;