Έρχεται κάποτε η στιγμή,
που δεν έχουμε τίποτα να πούμε πια.
Κι είναι γιατί όλα μέσα μας γίναν σκιές.
Γιατί το παρελθόν μας παίρνει τη μορφή τη δική μας
και ψιθυρίζουν μέσα του λατρεμένες φωνές.
Σκιές αγαπημένες
βηματίζουν στην ύπαρξή μας.
Ακολουθία σιωπηλή.
Ο χρόνος μεγαλώνει.
Ο άνεμος βουίζει.
Πόσα θελήσαμε.
Πόσα ποθήσαμε.
Πόσα δε ζήσαμε.
Και γινόμαστε μια σκιά μαζί με τόσες άλλες,
μια φιγούρα που αγάπησε,
μια χούφτα δάκρυ.
Να λογαριάζουμε τη φθορά.
Να επιστρέφουμε τις μέρες μας τις δανεικές.
Να επιστρέφουμε τις μέρες μας όλες.
Κι ο χρόνος αμετάπειστος.
Το σούρουπο μια θλίψη.
Σκιές ονειρεμένες των ονείρων μας,
αλύτρωτα πουλιά της ψυχής μας.