Περιμένουμε ν’ ανοίξει η πόρτα
να μυρίσει γιασεμί το δωμάτιο,
ν’ ανεμίσουν οι κουρτίνες από βήματα αγαπημένα.
Και ο χλωμός ορίζοντας να ησυχάσει,
να ισορροπήσουν οι ακροβάτες της ψυχής μας
να γαληνέψουμε κάτω απ’ τις μεγάλες σκιές.
Οι προσδοκίες, λεπίδες που χαράζουν το δέρμα μας,
η κέρινη όψη τους μας πονά.
Μαρμαρώνουν στις πηγές των ονείρων μας,
ο χρόνος της νοσταλγίας μας αδυσώπητος.
Πότε θα ησυχάσουν τα όνειρα;
Ως πότε θα γυρεύουμε μια νύχτα στέρεη;
Να γλυκάνει επιτέλους ο ύπνος μας,
να ονειρευτούμε τα λιμάνια του ορίζοντα
ν’ ακούσουμε τις προσδοκίες να χτυπούν σαν χάντρες
στο μεγάλο ρολόι των ανέμων