Μια βαθιά χαρακιά στον ορίζοντα,
χρόνος αθάνατος ανασταίνεται.
Φοράμε τα ρούχα του ανέμου,
φωνάζουμε τους καημούς μας να τους ακούσουν οι ψηλές κορφές,
βλέπουμε λευκή την αλήθεια σε κάθε ξημέρωμα.
Αγγίζουμε τις σιωπές,
κρατάμε κεραυνούς
κι ανεβαίνουμε στα υψώματα ν’ ατενίσουμε τη γαλήνη.
Άδικα φοβηθήκαμε τον χρόνο,
η άβυσσος μια πλάνη.
Ματώνει η ψυχή από τις αναμνήσεις,
ανοίγουμε διάπλατα τα χέρια σαν φτερούγες πάνω απ’ τους κεκοιμημένους.
Η μνήμη πάντα μαζί μας, πάντα εκεί.
Κι εμείς εξόριστοι ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν,
να ρίχνουμε γιασεμιά κι αγιόκλημα στο καντηλάκι μας,
να πληρώνουμε το φως με την ψυχή μας…