Θάλασσα, που σ’ αγαπήσαμε παράφορα
και γίναμε ναυαγοί στο άγνωστό σου.
Στέλνεις τα γράμματά σου με τους γλάρους σου
και μας καλείς κοντά σου!
Ξαπλώνεις μαζί μας τις νύχτες
κι ώρες ολόκληρες μας ψιθυρίζεις.
Κόρη του δυόσμου και της αλμύρας,
που κάνεις καταγάλανους τους ήλιους μας
κι ο φλοίσβος αγιάζει τις προσευχές μας.
Με τα καράβια σου γεμάτα φως
και τον Αι Νικόλα στα χρυσά
ν’ αρμενίζει στους ανέμους σου!
Καπετάνισσα,
που κανείς δε σε κατέκτησε,
και η αλήθεια σου χαράζει το ριζικό μας.
Το πρόσωπό σου σιωπηλό κι αφανέρωτο,
δακρύζει στη μοναξιά σου.
Αγαπημένη,
που μας θυμίζεις το πέλαγος μέσα μας.
Αιωνιότητα και ειρήνη ανερμήνευτη!
Στα βάθη σου ριζώνουμε,
χτίζουμε τ’ αρχοντικά μας.
Θαλασσοπόροι στην απεραντοσύνη σου,
τραγουδιστές στα κύματά σου.