Σε προσμένω
μέσ’ στο μαρτύριο της νύχτας

για να τραβήξεις
ως το τέλος
το νήμα της μαύρης φορεσιάς μου


Σε προσμένω
μέσ’ στην παγερή απουσία

για να μ’ ανοίξεις
για κείνη την αιώνια μέρα
που ψάχνω από την ώρα που σε αναγνώρισα


Σε προσμένω
μέσ’ στη γδαρμένη υπομονή

για να με ντύσεις
με τον χιτώνα
που ’χει το χρώμα τ’ ουρανού και του αφρού


Σε προσμένω
μέσ’ στα διάφανα όνειρά μου

για να πετάξω
ακτινοβολώντας ήλιο